Yazılar

Yeri geldiğinde “Hayır” diyebilmek, bir özgürlük ve bağımsızlık alametidir, bir kişilik göstergesidir. Zamanı ve zemini gerektirdiğinde bunu diyemeyenler, hürriyet ve şahsiyetlerini kaybetmişler demektir.

Hatırlarsınız, Kamuran İnan diye birisi vardı. Daha çok dış politika ile ilgilenirdi.

İşte o zat bir kitap yazmıştı. İlk çıktığında bir hayli konuşuldu da. “Hayır Diyebilen Bir Türkiye” istiyordu orada.

Davos’ta bu gerçekleşti işte. Ama “evet” demeye o kadar alışmıştı ki bizim “monşerler”, bu “hayır”a da “hayır” dediler.

Bu nasıl bir ülke böyle Allah aşkına, “halk” “aydın”a ders veriyor.

Ben şimdi sevineyim mi, üzüleyim mi?

Sevinmeliyim, çünkü aydın bir halkım var. Sağduyulu bir halkım var benim. Akıllı, dengeli, sabırlı, serinkanlı ve marifetli.

Ferasetine de hayranım onun.

Bir devlet böyle bir halk yetiştirmek için kültür, sanat ve eğitimine ne kadar para harcar değil mi?

Ama asıl garabet de burada zaten.

Halk, devletin eğitiminden, ideolojisinden, resmi görüşünden farklı ve ayrı olduğu için böyledir.

Bunu nasıl izah edersiniz?

İçimden geçiyor doğrusu, merak ediyorum, “acaba azıcık da olsa utandılar mı?” diye.

“Umutsuz vaka” demiştim bir yazımda ama, aslında kimseden umut kesmemeli. Sabırla iyilik anlatılmalı ve umutla beklenmeli.

Allah’tan umut kesilmez. Hidayeti veren odur değil mi? O hidayet verirse kim mani olabilir ki?

Diyelim Mehmet Ali Birand.

Davos’tan “flaş flaş” diye ilk görüntüler geldiğinde, hemen canlı yayında şöyle diyordu:

Bir virüs gibi damarlarımızda dolaşan ırkçılık ve asabiyet duygusu, çoktandır İslam dünyasındaki kardeşleri birbirine karşı kırgın, küskün, umursamaz, hatta biraz daha ötede istenmeyen kardeşler haline getirmişti.

Kaynağı batı olan bu hastalık, değişik coğrafyada aynı tezahürleri ortaya koyuyordu koymasına da, ifade başka başka oluyordu. Akıl tutulması yaşıyorduk yer yer.

Mesela bu ülkede yaşayan bizler, “Türkçülük” veya “Kürtçülük” adına “Arapları” sevmezken, “Arapçılar” da bizi sevmezlerdi aynı hastalık sebebiyle.